و اما مادر ...
چگونه نوشته ام را آغاز كنم در حالی كه شعرای بزرگ در وصف تو مانده اند ؟ !
كدامين خصلت پاكت را بستايم ؟ !
مهربانی ات را ؟ !
يا دستان پينه بسته ات را كه در كنار سجاده ی بی ريايت به سوی آسمان گشوده است و مرا دعا می كند ؟ !
و يا عشقی را كه در چشمانت موج ی زند ؟ !
هر چه گويم از تو مادر باز هم كم گفته ام
امروز روز توست ...
نه ! هر روز روز توست ....
اما امروز بهانه ای ست برای قدر دانی از تو ...
آری ! از تو ....
از تو كه شب ها به اين اميد سر بر بالين ميگذاری كه فرزندانت آسوده باشند ؛ از تو كه وقتی بر زمين راه می روی چه با عشق قدم می گذاری و آسمان در همان لحظه غبطه می خورد كه نمی تواند گرمی قدم های تو را بر تن خود احساس كند .
مادرم ! چيزی ندارم كه ارزش زحمات تو را داشته باشد .
مادرم ! امروز ماه را چون گردنبندی به گردنت می آويزم و دب اكبر را چون دستبندی زينت دستان تو می كنم و ستاره ها را گوشواری برای تو و تمام گل های جهان را فرش راهت ...
می دانم ، باز هم كم است ...
براستی كه بهشت لايق توست و تو لايق بهشت ....
آنچه فرزند حقيرت دارد اين است كه با تمام وجود به تو گويد :
" دوستت دارم مادر "
مادر ای آموزگار مهربان تا غروب زندگی با من بمان
ادامه مطلب يادتون نره
وبلاگ افسران جوان جنگ نرم استان سيستان و بلوچستان.